κεκαμαρωμένος

κεκαμαρωμένος, -η, -ον (Α)

καμαρωτός, αψιδωτός («κεκαμαρωμένοι οἶκοι», επιγρ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. Μτχ. παθ. παρακμ. τού καμαρῶ «κατασκευάζω κάτι με καμάρες, με θόλους»].